باران ک ببارد.......

هرکس ب دنبال چتر و پناه گاهی میگردد...

اما من...

حریصانه...بوی باران را می بلعم....بدون چتر زیر قدم میزنم و با خدا درد و دل میکنم....

من از بهانه هایم ب او گله میکنم و او.....

حتی دلیل گریه های بی محابایش را هم نمیگوید....مبادا ک من غمگین تر از این باشم....

این است خدای مهربان من....

دلنوشته ی من بعد از شنیدن سخنان حاج عاغا ماندگاری ب اصرار مادرم.....